Ik bezoek veel zwembaden, maar merk steeds weer: zwembaden en horeca is een combinatie die niet samen lijkt te gaan. Met mijn cursusmateriaal in de hand meldde ik me eens bij de bar van een sinds kort geprivatiseerde zwembad. De horecamedewerkster zat enigszins verdekt opgesteld op een stoel in een hoek achter de counter. Ik zag dat ze het druk had, met haar mobiele telefoon wel te verstaan. En dan duikt het duveltje in mij op. Ik was nieuwsgierig hoe lang het zou duren voordat ze mij waar zou nemen. Ik heb dat moment suprême maar niet afgewacht, want inmiddels was ik dik twee minuten verder en wilde ik toch mijn beamer geïnstalleerd hebben voordat de cursisten zouden arriveren. De relatie met de horecamedewerkster was voor de rest van de avond verpest. Zij vond mij niet aardig, maar ik kon haar spijkerbroek met scheuren in de pijpen toch ook niet waarderen. Ik heb dus maar gelaten voor wat het was.
Een paar dagen later was ik in een gemeentelijk zwembad, waar een pachter de dienst uitmaakt. Zijn horecavoorziening gebruiken we wel eens voor kort overleg, daarbij gebruik makend van zijn gastronomische automaten. Ik was wat later, bestelde een kop koffie en aangezien de rest al was afgerekend wilde ik ook deze schuld meteen afhandelen. In de kern werd dat op prijs gesteld. Tot het moment dat mij werd meegedeeld dat pinnen mag, maar dan moest ik hiervoor wel € 0,25 extra betalen. Ik had het gevoel twintig jaar terug te worden geworpen, toen pinnen blijkbaar alleen nog was weggelegd voor snobs. Mijn verbale verontwaardiging kwam duidelijk aan, op basis waarvan ik uitvoerige uitleg kreeg wat het allemaal niet kost om een pintransactie te moeten laten plaatsvinden. Mijn argument dat geld afstorten waarschijnlijk duurder en onveiliger was, hield in dit gesprek geen stand. Maar het compromis was dat ik € 10,00 kon pinnen en daarmee cash kon afrekenen. Tot op dit moment probeer ik een reële kostenanalyse van die handelingen op een rijtje te krijgen.
Maar het toppunt non-horeca-hospitality werd gescoord in een gemeentelijk zwembad waar dranken en voedsel worden verstrekt door de eigen medewerkers. Het begon eigenlijk niet eens zo slecht. Ik was ruimschoots voor het geplande gesprek aanwezig en mij werd heel gastvrij een drankje aangeboden. Vervolgens ging de medewerkster terug naar haar receptie, deed nog wat werkzaamheden en kwam terug naar de bar om daar een bordje met de tekst ‘Gesloten’ op te zetten. Nu vond ik het vanwege de inrichting al niet zo’n enorm open ogende horeca, maar ik kon wel enig begrip opbrengen voor deze handeling. De betreffende medewerkster verdween met een pakje sigaretten in de hand naar een plek waar de nicotinebehoefte kon worden bevredigd. Vakmatig vind ik het dan jammer dat dat net gebeurt op een moment dat het zwembad vol zit met ouders die naar de zwemlessen zitten te kijken. Maar wellicht is dat ook niet het beste moment om koffie te verkopen. Tijdens haar afwezigheid diende zich een meisje aan met een euro in de hand: iedereen wist waarschijnlijk dat je hier niet kon pinnen. Ze werd waargenomen door een mannelijke collega en hij vroeg of hij haar kon helpen. Ze vroeg een ijsje, maar net voordat hij een duik in de diepvries kon nemen kwam mevrouw de receptioniste terug. “De bar is gesloten en dat weet jij”, kwam bijna briesend uit haar mond. Ik moest even kijken of die boodschap bestemd was voor haar collega of het kind. Goddank, kreeg de jeugdige gast die wind van voren, waarbij zowel verbaal als non-verbaal nog even werd getoetst of zij wel kon lezen. Dat was dan afgehandeld dacht ik, maar de verontwaardiging over de mogelijkheid om wat te verdienen ging ook collegiaal door. Met gasten in de nabijheid werd overduidelijk en in niet mis te verstane woorden meegedeeld dat het niet de bedoeling was dat de collega toch ging verkopen als zij de bar voor gesloten had verklaard. En dus ging die collega maar door waarmee hij al bezig was, lekker babbelen met een kennis.
Ben jij op zoek naar een leverancier die kan helpen bij het verduurzamen van jouw zwembad of zwemschool? 👉 Klik hier.
Imagine: Hoe zou het voelen tijdens een verjaardagsfeestje bij één van deze medewerkers? Ik denk hartstikke gezellig, want ik twijfel niet aan hun gebrek aan gastvrijheid. Maar hoe mooi zou het zijn als die aangeboren vakbekwaamheid ook zou doorstralen in het werk!
Dit is een column van Eduard Leurs en verscheen eerder in ZwembadBranche.