Missie visie, kernwaarden, een functieprofiel, persoonlijke ontwikkelingsplannen. Allemaal formele termen waar we eigenlijk niet zoveel mee hebben. Liever doen we ‘gewoon’ ons werk. Of ‘ons ding’ zoals je dat tegenwoordig zegt. Maar als je vraagt naar vakmanschap, ervaring en passie is het antwoord vaak snel gegeven. Terwijl het eigenlijk op hetzelfde neerkomt volgens An Kramer. Wat is dan het verschil? We houden eigenlijk niet zo van allerlei ‘formele trajecten’ en nemen liever de olifantenpaadjes, de informele route. Gewoon omdat dit een snellere route is.
Informele route
De informele route is dus eigenlijk beter. Maar waarom houden managers dan toch vaak vast aan allerlei formele structuren en is het niet beter om het informele -olifanten- pad te nemen? Zo vroeg An Kramer zich af in haar boek Olifantenpaadjes. En wat is haar conclusie: wanneer je de informele route bewandelt, krijg je veel meer mensen mee.
Samenscholen
Zeker bij veranderingen, groot of klein, wil je iedereen die hierbij betrokken is benaderen. Volgens Kramer moet je dan vooral kijken naar de informele structuren. Denk bijvoorbeeld aan groepen mensen die zich om de een of andere manier met elkaar verbonden voelen en informeel samenscholen. Mensen die tegelijk lunchen of elkaar buiten het werk om zien. Mensen die met elkaar een band hebben, los van functie of positie. En wil je werken aan iemands persoonlijke ontwikkeling, denk niet direct aan ingewikkelde assessments maar vraag eens waar iemands passie ligt.
Lees ook: Een goed gesprek met ouders of collega’s? Praten begint met luisteren!
In beweging
Eigenlijk is het volgens Kramer heel simpel. Om iemand te betrekken, moet je zorgen dat je iemand ergens mee raakt. Iets benoemen of aanspreken waarvan hij of zij in beweging komt. Als je dit gaat achterhalen via een ingewikkeld verandertraject, kan dit best lastig zijn. En de vraag is of je er wel ooit echt achter komt. Iemand zo laten zeggen welke kant het op moet, blijkt in de praktijk best lastig. De kans op het krijgen van ‘correcte’ antwoorden -waarvan men denkt dat een manager die wil horen- in plaats van oprechte antwoorden, is groter.
‘Desire lines’
Beter is het dus om mensen te betrekken als groep die iets gemeenschappelijks delen en als je wilt werken aan iemands ontwikkeling om te focussen op wat iemand leuk vindt gewoon door te vragen in een informele setting. Waarom gaat iemand steeds met plezier naar het werk, wat kan dit verstoren en wat vindt men echt niet leuk. Niet voor niets heten olifantenpaadjes in het Engels ‘desire lines’. Deze kortere routes worden gemaakt uit een verlangen. Een verlangen om iets te veranderen naar iets wat beter bij iemand past dan de gebaande weg. Gebruik deze route dan ook is het advies van Kramer. Zo blijkt maar weer: soms maken we het ingewikkeld, maar is het eigenlijk heel simpel.