Recent heb ik een collega docente om hulp gevraagd. Eerst voelde ik de neiging om het uit te stellen, ‘nog even zelf proberen’ dacht ik terwijl ik dat natuurlijk al had gedaan. Waarom is hulp vragen soms zo moeilijk? Mijn collega wilde meteen helpen en het was heel fijn om de les een paar keer samen te geven. ‘Leuk om jou te helpen’ zei ze na afloop en een week later vroeg ze mij om hulp. Dat voelde tof.
Eigenschappen
Wij zwemonderwijzers zijn een bijzonder volkje. We zijn graag onafhankelijk, een beetje eigenwijs en we weten het graag beter dan een ander. We ogen zelfverzekerd, overtuigd van ons kunnen en houden van controle en overzicht. Allemaal goede eigenschappen die ons geschikt maken voor het vak. Zwemles geven is namelijk niet zonder gevaar, het is fysiek soms zwaar, we staan vaak onder tijdsdruk en hebben veel te maken met bijzaken zoals de administratie, de thematiek en het contact met ouders. Daarnaast moet je constant ‘oordelen’ of een kind voldoende vaardig is om door te gaan stromen naar een volgend niveau op weg naar een diploma. Om dat goed te kunnen, moet je wel sterk in je schoenen staan.
Hulp vragen…
Wanneer we iemand anders kunnen helpen doen we dat graag, dat voelt goed en het maakt ons blij. Maar een ander om hulp vragen is vaak wel een ‘ding’. Wat is dat toch met hulp vragen, waarom ervaren we dat zo regelmatig als zwak? Het geeft een gevoel van afhankelijkheid, alsof je het zelf niet kan en het voelt als falen. Ons vak als docent gáát over kinderen helpen in hun leertraject. Als ze niet durven, zeggen we steevast dat we het samen doen en wij ervoor ze zijn om ze te helpen. Maar als we zelf wel wat hulp kunnen gebruiken is dat dus lastig, waarom?
- Het heeft te maken met de controle verliezen. Je delegeert als het ware een deel van je taak aan de ander en moet dan maar op zijn/haar bekwaamheid vertrouwen. Je verliest de volledige controle en dat voelt niet fijn. Of die ander doet het misschien ietsje anders dan jij zou doen.
- Je loopt je het risico dat de ander nee zegt. Misschien is dat al een keer gebeurd. Dat geeft een rotgevoel, alsof je afgewezen wordt en dus dan vraag je het vervolgens niet meer.
- Als jij de oudste of meest ervaren collega bent, diegene waar iedereen altijd bij terecht kan met vragen, dan voelt het onnatuurlijk om zelf hulp te vragen. Voor je gevoel past dat niet bij jouw positie in het team.
- Misschien heb je vroeger thuis wel geleerd om vooral je eigen boontjes te doppen en zo min mogelijk hulp te vragen.
… levert wat op
Om hulp vragen vereist dus lef. Maar is de stap eenmaal gezet, dan levert het veel op.
- Uit onderzoek weten we dat iemand aan wie hulp gevraagd wordt zich vereerd voelt en het ervaart als blijk van waardering. Als iemand jou om hulp vraagt geeft dat een fijn gevoel, je wordt erkent om je kwaliteiten. Als je regelmatig een ander helpt en die ander jou ook af en toe kan steunen, creëer je balans in het team.
- Het vermindert stress. Je doet het immers samen, mogelijk in de helft van de tijd, het kost minder energie en je voelt je productiever. Samen is natuurlijk ook leuker dan alleen. Het schept een band.
- Het leert je verantwoordelijkheid nemen. Je leert ontdekken wat al wel en nog niet lukt. Je groeit door van de ander te leren.
Hulp durven vragen is een kwaliteit. Geef elkaar daarom ook juist een compliment als de ander hulp vraagt. ‘Wat goed dat je het vraagt!’ Misschien helpt het ook om het voortaan ‘samen doen’ te noemen in plaats van om hulp vragen.
Deze blog is geschreven door Nicolette Smale. Nicolette is freelance zwemonderwijzer en teamleider in de zwembadbranche en heeft 25 jaar ervaring met relatiemanagement in het bedrijfsleven. Met haar eigen bedrijf geeft ze trainingen en bedrijfsadviezen aan zwembaden over communicatie over zwemles, met als specialisatie klanttevredenheid.