De zomervakantie ligt alweer ver achter ons. Het is al een tijdje gedaan met de rust en het zwembad is weer vol met kinderen voor het schoolzwemmen. Of zoals één van mijn collega’s het verwoordde: ‘zonder zwemlessen is even lekker, maar lesgeven is nog altijd beter dan weken achter elkaar toezichthouden’. In ieder geval heb ik de afgelopen zomer niet lang vakantie gehouden. De keren dat ik langer dan zeven dagen aaneensluitend vrij ben geweest, zijn op één hand te tellen.
Workaholic
En nee, ik ben geen workaholic. Een lange periode vooraf gepland vrij zijn, doet mij gewoon niks. Ik neem liever vrij als de agenda het toelaat en ik er zelf ook aan toe ben. En zo geschiedde ook dit jaar. Een aantal van die vrije dagen heb ik gebruikt om attractieparken te bezoeken die ik al ruim 10 jaar bewust links heb laten liggen. Zo bezocht ik weer eens Bobbejaanland, en het Duitse Movie Park. Door de opening van de hybride coaster Untamed, stond ook een bezoek aan Biddinghuizen op het programma. Deze parken behoren niet tot mijn favoriete plekken. Hoewel ik graag een portie adrenaline tot me neem, is de sfeer voor mij ook heel belangrijk.
Sfeervol én nuttig
Samen met één van mijn ‘achtbanenmaatjes’ ging ik naar Biddinghuizen, nieuwsgierig naar Untamed. Toegegeven, eigenlijk kan voor mij niets tippen aan de achtbaan van het Zweedse pretpark Kolmården. Zo ook de Untamed niet, maar Walibi verraste wel. De wachtrij was met zorg aangekleed en vooral de beplanting met wilde bloemen was sfeervol én nuttig. Veel insecten kwamen op de bloeiende planten af en daardoor niet op de zoete waren van de bezoekers. Na de rit wees een proactieve medewerker ons vervolgens op een fotopas waarmee wij bij meerdere attracties voor een aantrekkelijke prijs onride foto’s konden bestellen. Slimme zet, hij wist ons zo op een ongedwongen manier meer geld uit de zak te troggelen. Voor de continuïteit van de bedrijfsvoering zeker niet onbelangrijk.
Lees ook: Komt tijd, komt een oplossing…
Gemiste kans
Hoe anders was het in het Duitse park ‘net over de grens’. Nou ja net, met een beetje pech rijd je nog een klein uurtje. Op zich niet erg, maar na een lange reis ben je wel toe aan koffie met wat lekkers. Maar wat bleek, om 11.00 uur was een deel van de horeca ‘gewoon’ gesloten. En dat op een zeer warme en drukke dag. Terwijl veel Nederlandse kinderen weer op school zaten, bleken de Duitse kinderen nog massaal vrij te hebben. Blijkbaar was het park daar niet op bedacht, de wachtrijen bij de wel geopende horeca bleken net zo lang als die voor de attracties. Om maar te zwijgen van de inefficiënte wijze van afhandelen. Toen later bleek dat een deel van de horeca na 18.00 uur ook weer was gesloten, hebben wij besloten de rest van ons budget buiten het park te besteden. Duidelijk een gemiste kans…
Hernieuwde kennismaking
Tot slot ging ik naar Bobbejaanland. Eerder constateerde ik dat met het overlijden van Bobbejaan Schoepen ook het hart van het park was verdwenen. Het was een ongrijpbare sfeer van kneuterigheid en liefde, een verzameling attracties om een plas water. Reden ook dat ik destijds het park links had laten liggen. Maar als rechtgeaarde Hollander (gratis toegang) en met de komst van een nieuwe achtbaan, was de nieuwsgierigheid weer opgewekt. Een deel van het park was voor mij dan ook onherkenbaar door herinrichting met nieuw attracties en zorg voor een groene omgeving. Mede daardoor, in combinatie met voor mij nieuwe attracties, was de hernieuwde kennismaking een stuk positiever dan ik had gedacht. Zo kan het dus ook.
Ik weet, beroepsdeformatie is mij niet vreemd. Deze voorbeelden van slechte horeca, de aanpak van het wespenprobleem, de slimme meerverkoop, effecten van thematisering: ik heb ze met foto’s omlijst en gedeeld met collega’s. Vanuit teleurstelling en enthousiasme, maar bovenal ter lering. Om maar telkens weer de boodschap te verspreiden dat – of het nu gaat om een pretpark of een zwembad – het toch die kleine dingen zijn die ertoe doen.
Deze blog is geschreven door Eduard Leurs en verscheen eerder in ZwembadBranche #70