Als lesgever zijn we vaak praktijkmensen: vooral doen. Doelen stellen en daarnaartoe werken. Zorgen dat deelnemers in de lessen het naar hun zin hebben, met een voldaan gevoel naar huis gaan, wat hebben geleerd en gedaan. Dag in dag uit deden wij zo ons ding. Tot we werden geconfronteerd met ‘anders werken’ of moet ik zeggen ‘het nieuwe normaal’.
‘Gaat het wel lukken?’
Mijn eerste reactie (en wellicht ook die van jullie) werd een rollercoaster van gedachten. Met vele ‘Ja, maar’ en onzekerheid die mij parten speelde: ‘Hoe moet dat dan’ en ‘Gaat het wel lukken’? Inmiddels zijn we maanden verder en heb ik een hoop geleerd. Herkenbaar? Waar ik dacht dat alle deelnemers een soort achterstand zouden hebben opgelopen, was er blijkbaar toch veel blijven hangen. De algemene conditie was misschien wat weg, maar er was weinig te merken van kracht- of snelheidsverlies. Hoe snel het weer als vanouds was, vond ik ook een bijzonder fenomeen. Gewoon, weer normaal. Maar toch ook een beetje nieuw en anders.
Anders
Voorheen was ik veel meer bezig met het fysieke. Tijdens de zwemles (de kunstjes oefenen) of tijdens de lessen aquafitness (doelen bereiken), het lichamelijke was vaak het belangrijkste. Ik denk dat ik mag zeggen dat ik daar ook aardig wat van af weet. Wat ook de reden is dat ik steeds meer het mentale terug ga vinden. En ik heb veel gehad aan mijn studie gedrag- en sportpsychologie, en kinderpsychologie. Wellicht is het mentale stukje er altijd al geweest, maar niet bewust. Dankzij deze periode is dit ineens weer naar boven komen drijven. Wat na de opstart gebeurde was immers veel meer in ons hoofd aanwezig dan op ons lijf gericht. Hadden jullie dat ook? Dat je enorm getriggerd werd om weer en meer na te denken? Werd je je ook bewust van andere dingen dan alleen maar het fysieke? Los van de gehele logistieke organisatie, vroeg ik mijzelf steeds af: hoe gaan we het doen? Het was inderdaad anders. Niet fysiek, maar mentaal en dat vergde van mij in elk geval ontzettend veel flexibiliteit… in mijn hoofd! Gelukkig kan ik daar redelijk mee omgaan, ik heb inmiddels geleerd om impulsief te kunnen handelen en te kunnen schakelen in je hoofd.
Positief
Herken jij ook die klant die helemaal horendol wordt van het ‘anders’ en zich daardoor heel enerverend gedraagt? Of juist die klant die heel recalcitrant reageert en het allemaal maar stom vindt? De klant die doet alsof er niks aan de hand is en dichtbij komt staan? Ik heb inmiddels ‘verschillende’ klanten gezien. Karaktertrekjes komen naar boven (ook bij mezelf!) en je ziet het gebeuren. Ga jij dan de confrontatie aan of pak je het anders aan? Zelf sta ik bijvoorbeeld niet meer bij de ingang van het zwembad, maar juist buiten de looproute. Kan ik wel zwaaien, op afstand. Ik geef aanwijzingen met een knipoog als ze even de verkeerde route hebben. En mijn eerste liedje was ‘Kom wat dichterbij’ (van Regi) en zei dan ‘neeeee, anderhalve meter!’. Benader het positief (heerlijk toch, al die ruimte in het bad!), schakel snel en wees flexibel. Altijd blijven lachen en vooral doorgaan.
E + R = O
Oftewel: Event + Respons = Outcome (E + R = O). De manier waarop je reageert bepaalt de toekomst, niet het gebeuren op zich. Wees het voorbeeld en durf te veranderen waar moet, ook al is het nu een beetje gedwongen. Cognitieve flexibiliteit: het mentale stukje van denken aan de ruimte die er is, binnen de bewuste regels van ‘het nieuwe’.
Deze column is geschreven door Katrien Lemahieu
advertentie
