Droom? Een nachtmerrie!

Na een autorit van dik acht uur, komen we eindelijk aan op onze eerste plek van bestemming. We zijn vroeg vertrokken om rond acht uur het zwemparadijs te bezoeken dat al van voor de corona op ons verlanglijstje staat. Precies op schema betreden we het enorme zwemcomplex en zien meteen een batterij aan kassa’s, met daarboven allemaal nummers op rood. Dan maar door naar de informatiebalie, waar een tiental personen voor ons staat. Dat kan nooit lang duren dus…

Maar zij staan er niet voor een avondje zwemplezier, ze checken in voor de verblijfsaccommodatie dat bij dit complex hoort. Ik heb geen idee met welk reserveringssysteem ze werken, maar dat zal toch hooguit 5 minuten duren per gast. Hier niet: een kwartier is nodig om alle formaliteiten correct af te handelen. Daarbij ondersteunt de medewerkster met de linkerhand haar hoofd als ze op het scherm kijkt, blijkbaar vindt zij het ook aan de lange kant. Het moge duidelijk zijn, mijn irritatieknop staat inmiddels aan, zeker als blijkt dat de kassamevrouw even een pauze heeft genomen. Er zit niks anders op dan in de rij te blijven staan tot de kassamevrouw eindelijk om kwart voor negen terug komt van haar pauze. 


Ben jij op zoek naar een (nieuw) leerlingvolgsysteem voor jouw zwembad of zwemschool? 👉 Klik hier.



Lees ook: Hoe simpel kan het zijn?

Uiteindelijk zijn wij aan de beurt en tikken we € 48,00 per persoon af. Toegeven, de jaarkaart van een attractieparkketen geeft ons verder zonder probleem gratis toegang. En het bad is tot 23.30 uur geopend, dus genoeg tijd om alles te verkennen. De strategie is inmiddels ook herzien: omkleden, snelle blik in het zwemcomplex werpen en dan een hapje eten. Dat eten blijkt nogal een uitdaging, want de horecagelegenheden zijn allemaal gesloten. Toch vinden we nog iets dat lijkt op een hamburgerketen. Hier dan maar wat bestellen, hoewel de sausen op de vloer en de losliggende friet op de grond niet echt uitnodigen. De meneer achter de balie neemt vervolgens met zijn meest verveelde blik de bestelling van onze voorgangers op. Denk niet dat die van ons meteen wordt meegenomen. Diezelfde meneer gaat vervolgens naar achteren om de bestelde hamburgers te bereiden, in cellofaan in te pakken, te stickeren, aan de voorkant van de schuif af te halen, op het dienblad te leggen en uit te reiken. Dan mogen wij bestellen en weer 10 minuten verder hebben we ons veel te duur betaalde eten en drinken op het dienblad liggen. De friet ligt trouwens ook nog op de grond, want diegene die het bestek aanvult heeft kennelijk niet de opdracht gekregen om de vloer schoon te houden. Daarbij geeft het zien van een kakkerlak bij de tafels ook wel  een bijzondere nasmaak aan ons eten.

Dan is het dan toch tijd om te gaan zwemmen. Bij het benaderen van het eerste deel blijken de aanwezige badmeesters met een touw dat deel net te sluiten. Helaas, dan maar de glijbanen opzoeken. Jammer, maar ook de toren is afgesloten. Op naar de andere kant, waar nog twee glijbanen open zijn en wat spuit- en bubbelelementen wel werken. Maar mijn chagrijn groeit inmiddels met de minuut. Samen met een maat besluit ik dan maar wat foto’s te gaan maken. Het valt me alleen op dat niemand met een mobiel rondloopt en ik kijk even wat het reglement zegt: ‘Het is zonder schriftelijke toestemming van de directie niet toegestaan om geluids-, beeld en/of video-opnamen te maken’. Ik heb er geen zin meer in en besluit terug te gaan in het water en net als ik erin spring, wordt mijn droom verstoord door schel gefluit van de lifeguards. Mocht ik hier niet springen? Nee, ook dit deel van het bad wordt met 60% gereduceerd en iedereen moet weg zodat een oppervlakte van 400 m2 water overblijft om tot 23.30 uur te recreëren. We besluiten na 2 uur naar ons hotel te gaan, nadat we € 7,00 parkeergeld hebben achtergelaten.

Nu denk je misschien echt dat ik dit heb gedroomd. Of allemaal heb verzonnen of op z’n minst enigszins heb overdreven. Maar helaas, niets is minder waar. Sterker nog, ik heb me ingehouden want er is nog veel meer te vertellen. Eén ding is in ieder geval duidelijk: gastvrijheid en efficiëntie lijken hier ver te zoeken. Misschien zou het een goed idee zijn als de medewerkers zelf eens als gast dit complex zouden doorlopen? Wellicht geeft dat wat interessante inzichten.

Deze column is geschreven door Eduard Leurs en verscheen in ZwembadBranche #96


advertentie

Alle leveranciers voor de zwembranche vind je hier