Onlangs was ik op een babyshower met een bont gezelschap van jonge moeders en moeders in wording. Natuurlijk ging het gesprek al snel over het opvoeden van jonge kinderen en dan vooral over hoe kinderen begrensd ‘moeten’ worden en hoe moeilijk het soms is om daarin een balans te vinden tussen toestaan en verbieden. Dat sluit aan bij een onderzoek van bureau Motivaction naar hoe vaak per dag er tegen een kind nee wordt gezegd. Wat blijkt? Op een doordeweekse dag zeggen ouders gemiddeld 27 keer nee tegen hun kinderen.
De belangrijkste reden is dat ouders ‘grenzen willen stellen’ en dat ze ‘consequent willen zijn’. Zo’n 7% geeft toe dat ze nee zeggen uit automatisme en 3% omdat ze niet ‘zwak willen overkomen’. Natuurlijk zijn sommige nee’s echt nodig. Misschien verbieden ouders een kind omdat zij het kind willen beschermen of willen vormen naar een ideaalbeeld wat zij zelf hebben? Daarom is het goed om als ouder even na te denken voordat je je kind iets verbiedt. Juist wanneer een kind de ruimte krijgt om eigen grenzen te verleggen, zal het zelfvertrouwen opbouwen door de positieve ervaringen die het opdoet. En ontstaat ruimte om te ervaren dat sommige dingen kunnen mislukken en dat sommige acties onprettige gevolgen hebben.
De psycholoog Steven Pont vertelt het zo: “Om een positief zelfbeeld te ontwikkelen, heb je succeservaringen nodig. Niet alleen ervaringen waarbij je merkt dat je iets grensverleggend hebt gedaan, maar óók ervaringen waarbij je faalt en dan merkt dat dit niet onoverkomelijk is. Om onze kinderen dit mee te geven moeten we ze loslaten en verantwoordelijkheid geven. Kinderen moeten kunnen vallen en opstaan. Ze moeten leren wat ze wél kunnen en wat ze niet kunnen. Zo worden ze voorbereid om zelfstandige volwassenen te worden. Je leert dan dat je fouten mag maken en hoe je een probleem oplost. Je leert dan dat je na een ruzie het ook weer goed kan maken. Kinderen worden op die manier meer weerbaar in het volwassen leven.” Toch is het stellen van grenzen voor de meeste ouders best ingewikkeld. Wat is de grens tussen leerzame en vormende ervaringen enerzijds en echt onwenselijk gedrag anderzijds? Ook daar heeft Steven Pont een mooi antwoord op. Stel jezelf als ouder de volgende twee vragen: 1. Is het levensgevaarlijk? 2. Heeft de omgeving er last van? Bij twee keer nee is het antwoord ja. En als het dan een keertje niet lukt of niet gaat zoals bedoeld, ben jij er als ouder als een liefdevol vangnet.
In de zwemles kan dit voor lesgevers ook een mooi uitgangspunt zijn. Natuurlijk is in onze natte leeromgeving de eerste vraag ‘Is het levensgevaarlijk?’ van groot belang. Maar als de veiligheid is geborgd, kun je als lesgever misschien wat vaker kinderen de ruimte geven om dingen uit te proberen. Wat vervolgens kan helpen om meer zelfvertrouwen en een positief (zwem) zelfbeeld te krijgen en zo de zwemles nog meer als uitdagend en plezierig te ervaren.
Tijdens onze oppasdagen helpt het principe van ‘twee keer nee is ja’ ook. Midden in de winter op blote voeten naar buiten? Nee, is niet levensgevaarlijk. Nee, de omgeving heeft er geen last van. Dus: ja, als je het koud krijgt kom je maar binnen. Mag ik helpen harken in de tuin? Twee keer nee dus: ja fijn! De vervolgvraag: mag ik dan de grote schop? Nee, is niet gevaarlijk voor jou, maar wél voor je broertje dat erbij is. Dus: nee, dat doen we niet. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik mezelf ook regelmatig een derde vraag stel: ‘Wat zouden je papa en mama hiervan vinden?‘ Zij waarderen het vast niet als er te veel ja’s komen op vragen over snoep of beeldschermtijd. En we willen natuurlijk wel dat ze zó tevreden zijn over het oppassen dat de kinderen elke week weer terug mogen komen.
Deze column van Claartje Driessen verscheen eerder al in ZwembadBranche #88
Wil je reageren op deze column mail naar claartje@ezzys.com
Wil jij de komende editie van ZwembadBranche ook (thuis) ontvangen? Meld je dan aan voor een gratis abonnement via deze link.
advertentie
