Na de aantijgingen van grensoverschrijdend gedrag van Bert Huisjes, hoofdredacteur van WNL, erkende de Raad van Toezicht dat hij een ‘té directieve stijl en soms horkerige manier van leidinggeven heeft’. Het gaat hierbij ook om zwangerschapsdiscriminatie en dat heeft ons weer even met de neus op de feiten gedrukt: dit bestaat dus nog. Anno 2024 worden vrouwen nog steeds gediscrimineerd om hun (toekomstige) zwangerschap en dat is een treurige gedachte.
Weinig veranderd
Je zou denken dat zwangerschapsdiscriminatie iets van vroeger is. Maar als ik de uitspraken van Bert Huisjes lees en hoor dat Johan Derksen vrouwen met kinderen lastig te managen vindt, zijn we nog weinig opgeschoten. Of is dit slechts een uitzondering? Helaas, zwangerschapsdiscriminatie blijkt één van de meest voorkomende vormen van discriminatie op de werkvloer. Maar liefst 43 procent van alle werkende vrouwen worden ongelijk behandeld vanwege een (toekomstige) zwangerschap, wat enorme gevolgen kan hebben voor hun carrière en welzijn. Extra wrang is dat deze cijfers de afgelopen jaren vrijwel onveranderd zijn gebleven. Volgens Karlijn Straver van Women Inc. is één van de grootste oorzaken het gebrek aan kennis en bewustzijn, zowel bij werkgevers als bij werknemers. Veel vormen van zwangerschapsdiscriminatie zijn subtiel, zoals het niet verlengen van tijdelijke contracten, waardoor ze niet als zodanig worden herkend. Of pas later, wat het lastig maakt om actie te ondernemen. Veel vrouwen zijn ook bang voor repercussies, zoals contractbeëindiging. Daarnaast ontbreekt het bij veel werkgevers aan kennis over de rechten van zwangere werknemers. Er zijn wettelijke bepalingen, zoals het recht op extra pauzes en een geschikte kolfruimte, die zwangere vrouwen beschermen, maar deze worden vaak genegeerd.
Diep geworteld
Roos Moggré, presentatrice en journalist, deelde in een recente column haar eigen ervaringen met Bert Huisjes. Ze beschrijft hoe ze door hem werd geconfronteerd met de mededeling dat het nog onduidelijk was of zij na haar zwangerschap terug kon komen, omdat dat een risico zou zijn. Als zij een gehandicapt kind zou krijgen, zou ze misschien niet meer kunnen werken. Over wat er niet deugt aan deze uitspraak valt veel te zeggen, en het is overduidelijk een vorm van zwangerschapsdiscriminatie. Roos legt in haar column vervolgens de kern van het probleem bloot: ‘Vrouwen hebben een baarmoeder, mannen niet. Dat is biologisch zo bepaald. Als wij als maatschappij willen dat er kinderen worden geboren, zullen sommigen van ons zwanger worden en die kinderen moeten krijgen. In het gunstigste geval is dat een keuze, maar het lukt niet bij iedereen. Maar als het wel gebeurt, zullen sommigen van ons moeten bevallen.’ Vrouwen worden zo nog steeds gestraft voor hun biologische rol, waarbij Roos terecht opmerkt dat je dan maar beter niet zwanger kunt worden als je succesvol wilt zijn in je carrière. Het is dieper geworteld dan we denken.
Lees ook: Is de zwembranche overgangsproof?
Hoe gaan we met elkaar om?
Het is duidelijk: zwangerschapsdiscriminatie is geen probleem van gisteren, maar een actuele en wijdverspreide vorm van ongelijkheid waar veel vrouwen nog dagelijks mee te maken hebben. De opmerkingen van Bert Huisjes hebben het probleem opnieuw in de schijnwerpers gezet en duidelijk gemaakt hoe hardnekkig het is. Het goed vastleggen in de wet is het minste wat je kunt doen, maar bovenal gaat het er simpelweg om hoe we met elkaar omgaan. In een beschaafde wereld is het niet meer dan logisch dat vrouwen recht hebben op een gelijke behandeling en niet worden gediscrimineerd vanwege een (toekomstige) zwangerschap. En het is aan ons allemaal om ervoor te zorgen dat dit recht ook wordt nageleefd.
advertentie
