Laats was ik bij de zwemles van mijn middelste. Hij gaat voor zijn C-diploma. Op zich al bijzonder aangezien veel lesgenootjes onderweg zijn afgevallen omdat, volgens de ouders, de kinderen het diploma B wel genoeg vonden. Maar goed dat terzijde, daar ga ik mij nu even niet druk om maken. Mijn kleine vriend moet een koprol maken en door het C-gat, en heeft daar nogal wat moeite mee. Voor de extra support zou ik een hele les, van minuut tot minuut, blijven kijken. Wat ik vervolgens zag, waren kinderen die ijverig in hun regenjas zwommen en even later in een rijtje gingen staan voor het gat. Al in de rij was duidelijk wie het wel zou halen en wie niet. De bollebozen zaten wat te stoeien in de rij en doken achteloos van het startblok in rap tempo door het gat. De ietwat stille kinderen gingen schuifelend naar voren, kropen tergend langzaam op het startblok en vielen als een blok in het water om halverwege naar adem snakkend naar boven te komen. Na twee keer werd het gat weer naar het plafond gehesen en werd de les vervolgd. Sommigen wat beteuterd, weer niet gelukt, maar opgelucht omdat het er weer voor een week op zat.
Nu ben ik natuurlijk geen zwemonderwijzeres, maar inmiddels heb ik al wel veel inspirerende verhalen gehoord. Gaandeweg het schrijven van artikelen, kon ik mij dan ook niet inhouden om het zwembad te bellen. Met enige twijfel, aangezien ik altijd wel moeite heb met ‘zeurende ouders’. Maar goed, ik deed mijn verhaal. ‘Waarom ieder kind, ongeacht of men het wel of niet kan, twee keer door het gat gaat en vervolgens geen extra aandacht wordt gegeven aan de kinderen waarbij het niet lukt?’ Het antwoord wat ik kreeg was zeer positief. ‘Je hebt helemaal gelijk, ik snap precies wat je bedoelt. Je wilt niet zeuren, maar je ziet graag meer differentiatie. Het hoeft niet per se zo te zijn dat jouw zoontje de eerstvolgende keer afzwemt, maar er mag wel meer aandacht voor zijn zodat het zwembad er alles aan heeft gedaan. Toch? Ik ga ermee aan de slag.’ En zo gezegd, zo gedaan. Natuurlijk hoef je niet elke opmerking te zien als vervelende kritiek of als gezeur. Soms zie je iets gewoon even niet of weet je niet dat iemand het graag anders ziet. Als niemand je ooit iets vertelt, is het best lastig om te weten dat je op de goede weg zit. En dat je klanten tevreden zijn. Sterker nog, een positieve reactie maakt de klant juist nog meer tevreden. Er wordt naar je geluisterd. Belangrijk, uiteindelijk wil je natuurlijk het beste voor je kind.
Luisteren is vaak de kracht van een goede samenwerking. Of het nu gaat om collega’s, klanten of vakgenoten. Als je samen verder wilt, moet je weten van elkaar hoe je erin staat. In de praktijk is dat vaak lastig. Je herkent het vast wel, heb je een leuk idee ga je er automatisch van uit dat anderen dat ook vinden. Maar dan blijkt later toch dat mensen er weer andere verwachtingen bij hebben. In de zwembadbranche ontstaat momenteel onrust over het licentiesysteem en er klinken kritische noten. Moet het licentiesysteem er nu wel of niet komen, word ik dan als ondernemer juist beperkt of gesteund? Allemaal legitieme vragen. Als ondernemer wil je goed je vak uitoefenen, maar je wel kunnen onderscheiden. Logisch. Alleen je merkt dat er, zoals je vaak ziet bij veranderingen, ook hierbij allemaal verschillende geluiden ontstaan.
Dan is het toch weer de kunst om naar elkaar te luisteren en te blijven praten, wat verwachten we nou eigenlijk van elkaar? Kritisch blijven, maar wel opbouwend. Uiteindelijk hebben we allemaal hetzelfde doel voor ogen. Ook wij proberen goed te luisteren. Niet om het vuurtje op te stoken. Integendeel. Wel om te informeren en om het vuurtje warm te houden van een ieder die passie heeft voor het vak en het beste voor heeft met alles en iedereen die bij de branche betrokken is.
Susanne Post