‘Het lijkt wel of ik altijd geluk heb’

Anita Kools begon haar eigen zwemschool in een loods die werd omgebouwd tot zwembad. De banken geloofden er destijds niet in, haar familie gelukkig wel. “Mijn vader was tekenaar, mijn partner aannemer en zelfs mijn oma schoot geld voor. Ik heb eigenlijk altijd de juiste mensen om me heen gehad” Inmiddels is Kools dertig jaar verder en is haar zwemschool uitgegroeid tot een begrip in de wijde omgeving.

Kools is trots op wat ze heeft neergezet, samen met haar vertrouwde team. “In de afgelopen drie decennia hebben wij heel wat kinderen leren zwemmen. Generaties zelfs, de kinderen van de eerste jaren zijn nu zelf vader en moeder en brengen weer hun eigen kinderen naar ons.”

Lichaamstaal 

Kools is leergierig, altijd al geweest. “Op een gegeven moment heb je het gevoel dat je in je vakgebied alles wel zo’n beetje kent en zoek je nieuwe uitdagingen. Ik ging daarom een opleiding voor lichaamsgerichte psychotherapie volgen. Op zich geen vreemde keuze, ik heb een achtergrond in de zorg.” De nieuwe studie was een schot in de roos. “Ik ging anders kijken naar de lichaamstaal van mensen, naar die van kinderen in het bijzonder. Ik wil hiermee vooral niet zweverig klinken, maar ik zie hierdoor veel meer dan ervoor en heb er echt wat aan in mijn dagelijkse praktijk.” Kools combineert haar jarenlange ervaring als zweminstructeur met de nieuwe verworvenheden van de opleiding psychotherapie en ondertussen is de tijd ook veranderd. “Kinderen moeten steeds meer en hebben zowat geen tijd meer om goed door te ademen. Vaak komen ze zo uit school, vol adrenaline en willen ze eerst nog van alles vertellen.” De remedie in Aquavia is even doeltreffend als simpel. “We beginnen elke les met vijf minuten drijven, zodat de kinderen tot rust kunnen komen. Ik heb het altijd al vreemd gevonden dat in zwemopleidingen zo weinig over ademhalingstechnieken wordt gezegd.” 

Lees ook: Dit is waarom we alle zwembaden en zwemscholen én professionals in de branche moeten koesteren!

Blokkades

De zwemlessen bij Aquavia worden aangeboden in kleine groepen en er wordt op een andere manier naar kinderen in de zwemles gekeken waardoor verborgen angsten, remmingen en blokkades niet onopgemerkt blijven. Persoonlijke begeleiding is in Axel dan ook geen loze kreet. “Acht tot negen kinderen vinden we het maximum. Soms is zelfs zo’n klein groepje voor een kind met blokkades nog intimiderend groot. Privélessen behoren dan tot de mogelijkheden, waarbij de zwemlessen kunnen worden gecombineerd met ontspanningsoefeningen.” Niet altijd bereikt Kools haar doel, maar vaak wel. “De mooiste beloning is nog altijd de glimlach op het gezicht van een kind dat een paar lessen daarvoor nog verkrampt het bad in stapte. Er komen dan zoveel emoties los.” Als hydrotherapeut ondersteunt Kools cliënten met de meest uiteenlopende klachten. Daar heeft ze geen moeilijke woorden voor nodig. ”Gewoon drijven en gebruikmaken van de helende kracht van warm water. Ondertussen wat kneden en strelen van hoofd, nek en gewrichten, heel relaxed allemaal. Langzaam zie je iemand in je armen wegdoezelen.” 

Wachtlijsten

Nog nooit is Kools in de stress geschoten en zij gelooft altijd in haar eigen aanpak, ook toen er in de regio andere aanbieders van zwemlessen op de markt kwamen. “Ik heb achttien jaar het alleenrecht gehad, dan kun je op een gegeven moment andere aanbieders verwachten. Van de coronatijd met alle lockdowns raakte ik evenmin in paniek. Ik zag mij in gedachten al met een campertje de wereld intrekken, wat ook niet verkeerd is.” Natuurlijk moest er wel geïmproviseerd worden. Het afzwemmen voor het diploma in sportcentrum De Vliegende Vaart in Terneuzen was tijdelijk niet mogelijk. “Daarbij ebt de epidemie nog altijd na. We hebben weer wachtlijsten van een jaar.” De energiecrisis heeft bij Aquavia ook niet zo’n impact als in veel andere zwembaden. “Het lijkt wel of ik altijd geluk heb. Net voor de crisis werd ik benaderd door een energiecoöperatie met gunstige voorwaarden en ik tekende een zogeheten klikcontract voor drie jaar. Tegen een kleine vergoeding zorgen zij voor de juiste begeleiding en bieden zij elke dag en elk moment de goedkoopste tarieven.” Desondanks verdubbelden de energiekosten, maar afgezet tegen de verhalen uit veel andere baden valt het Kools nog mee. “Ik mag zeker niet klagen, toch ontkwam ook ik er niet aan de zwemlessen flink duurder te maken. In een briefje aan de ouders heb ik de achtergronden van dat besluit duidelijk uitgelegd. Niemand protesteerde ertegen, iedereen had hiervoor begrip.” Het personeelsvraagstuk begint bij de zwemschool in Axel onderhand wel te spelen. Kools doelt niet meteen op de met 13 procent gestegen personeelskosten. “Maar we lopen hier met drie ouderen rond die het allemaal wel een beetje rustiger aan willen doen. Het valt niet mee om vervangers te vinden. Ik heb eigenlijk twee nieuwe zwemjuffen nodig. Maar Facebook-berichten en het bekend maken van de vacatures via de UVW-site Indeed hebben tot dusver niet tot het gewenste resultaat geleid. Het begint nu echt krap te worden op de arbeidsmarkt.” 

Inmiddels kijkt Kools terug op dertig mooie jaren waarin haar zwemschool is uitgegroeid tot een gerenommeerd bedrijf bekend in de wijde omgeving. En nog steeds gaat zij met plezier naar haar werk, maar op de achtergrond speelt wel een andere kwestie: de bedrijfsopvolging. Kools vindt het lastig om erover te praten. “Voorzichtig ben ik begonnen met het nadenken over mijn eigen toekomst. De tijd dat ik met gemak zestien uur per dag draaide is wel zo’n beetje achter de rug.” Samen met haar financieel adviseur is ze bezig de waarde van het bedrijf in kaart te brengen. “Maar eerlijk gezegd, eigenlijk ben ik er nog niet echt klaar voor. Het valt mij niet mee om mijn passie door te geven. Ik zet het dus nog maar even op een laag pitje, want waarom zou je stoppen met iets dat je nog zo leuk vindt?” 

Dit artikel verscheen eerder al in ZwembadBranche #88

Wil jij de komende editie van ZwembadBranche ook (thuis) ontvangen? Meld je dan aan voor een gratis abonnement via deze link.