Alles moet anders, dat is de mantra waar ik al jaren mee rondloop. Bij alles wat ik doe probeer ik daarover na te denken. Waarom? ‘Als we blijven doen wat we altijd deden, dan krijgen we altijd kregen’ (een quote van Einstein) en dan vernietigen we op termijn de leefbaarheid van deze planeet. Als we dus een leefbare planeet over willen houden voor de kinderen van onze kinderen, dan moet alles anders. Eigenlijk lenen wij deze planeet van onze kinderen en moeten we de planeet ook weer netjes overdragen aan de kinderen van onze (klein)kinderen. Helaas heb ook ik mijn steentje bijgedragen aan het afbreken van deze planeet, maar daar wil ik mee stoppen. Alles moet dus anders.
Ik begon door minder afval te produceren. Met boodschappen doen letten we erop om zo min mogelijk afval mee te nemen. We gaan naar een verpakkingsarme winkel en nemen lege kruidenpotjes, ketjapfles, oliefles of pot pasta mee om te vullen. Ook voor de markt hergebruik ik alle verpakkingen en ik heb al zeker 10?jaar katoenen zakken voor ons brood. Maar toen ik laatst alle afvalzakken in de tuin leeggooide om te kijken wat voor afval ons gezin eigenlijk produceert, bleek dat dit nog best veel was. Hoe dan? Het zijn met name lege chipszakken. Niet dat wij zoveel chips eten, maar als je al zoveel afval bespaart zijn het de chipszakken die nog overblijven voor verbetering. Zie maar eens chips te kopen in niet-restafval-verpakking met smaakjes waar onze kids happy van worden. Het bestaat (nog) niet. De volgende stappen moeten door de (chips)producenten gezet worden. Het moet dus ook anders in de voedingsmiddelenindustrie. Laatst was er een item op radio 1 over deze chipszak. Of ze ook chipszakken konden ontwikkelen die niet kraakten, dat is fijner in de bioscoop. Na 10 minuten dacht ik: als we allemaal zo blijven denken, dan is het niet gek dat deze planeet naar de klote gaat. Alles moet anders. Een paar jaar geleden ben ik vegetariër geworden na het zien van ‘A Life on our planet’ van David Attenborough. De tranen liepen over mijn wangen en ik dacht alleen maar ‘Wat hebben we gedaan?’ Alles moet anders. Ook is de tweede auto de deur uit, van twee auto’s naar één auto en een snelle fiets. Soms is het best lastig als mijn vrouw en ik de auto nodig hebben, maar daar zijn we tot nu toe elke keer prima uit gekomen. Eén van de twee gaat dan met de fiets of het OV, dan maar iets langer onderweg. Fietsen door het Nederlandse polderland is eigenlijk best mooi, zeker in deze tijd met de lage mist en opkomende zon.
Ben jij op zoek naar een leverancier van LED verlichting voor in jouw zwembad of zwemschool? 👉 Klik hier.
Ook in de zwembranche moet alles anders. We zijn nu een zwembad aan het bouwen en kregen te horen dat de maximale wateraansluiting die ze gaan krijgen 4 m³/h zal zijn, normaal is dat 2-4x meer. Ik ben ervan overtuigd dat we met 4 m³/h een zwembad kunnen bedrijven, ik durf zelfs 1 m³/h nog wel aan, maar daar heb ik nog wel een paar jaar testen voor nodig. Dus wat gaan ze dan nu doen? Waarschijnlijk wat ze altijd deden, een bron slaan. Dit verergert de verdroging van onze planeet. Een ander zwembad dat we momenteel bouwen kreeg te horen dat ze pas in 2029 een 3x80kW aansluiting kunnen krijgen, terwijl we vanaf de opening in 2025 3x350kW nodig hebben. Vier jaar te laat dus en 4x te weinig. Hoe ze dat gaan oplossen weet ik niet. Ik hoop op een duurzame manier, maar je kunt er ook een dieselaggregaat naast zetten en ik zal maar niet zeggen wat ik daarvan vind.
Onze volgende stap thuis is stoppen met fossiele brandstof. De elektrische auto wordt deze maand geleverd, de zonnepanelen zitten al op het dak en de warmtepomp komt waarschijnlijk volgend jaar. Zijn we dan klaar, nee, dit was pas het begin. Alles moet anders. Ook in de zwembranche. Daar ga ik mijn pijlen nu op richten.
Deze column van Maarten Keuten verscheen eerder al in ZwembadBranche #90
Wil je reageren op deze column mail naar m.g.a.keuten@tudelft.nl
Wil jij de komende editie van ZwembadBranche ook (thuis) ontvangen? Meld je dan aan voor een gratis abonnement via deze link.