De zwemles is een belangrijke fase in het leven van iedere ouder. Vele uurtjes breng je door in het zwembad om je kind een van de meeste belangrijke vaardigheden bij te laten brengen: zwemmen. Het water is te gevaarlijk voor kinderen die niet kunnen zwemmen. En het water heeft natuurlijk van jongs af aan een grote aantrekkingskracht op kinderen. De zwemles daarentegen helaas niet altijd. Sommigen kinderen zien er ook erg tegenop. Ik heb het allemaal meegemaakt: buikpijn, zenuwachtig, niet door het gat willen. Helaas is het niet altijd een feestje… Kan dit ook anders heb ik mijzelf op dit soort momenten vaak afgevraagd. En met dit doel ik op mijzelf als ouder, de instructeur, het zwembad, het onderwijs op zich.
Vaste patronen
Hierbij moet ik dan vaak denken aan het programma Tegenlicht over ‘De onderwijzer aan de macht’. Hoewel het niet specifiek over zwemonderwijs gaat, is het zeker een aanrader. Het ging hier namelijk over een andere benadering van onderwijs waarbij de vast patronen zijn doorbroken. Het meest interessante vond ik de docent die aangaf waarom we ons eigenlijk te weinig afvragen ‘waarom we doen wat we doen’. Vaak werken we vanuit een bepaald stramien. Maar kan het ook anders? Binnen het zwemonderwijs zie je al wel dat er veel ontwikkelingen gaande zijn. Ook het zwemonderwijs is een continue proces waarin we onszelf steeds weer moeten afvragen waarom doen we wat we doen.
Semler
En niet alleen voor het zwemonderwijs. Ook als je kijkt naar de zwembranche in zijn geheel. Iemand zei ooit tegen mij: ‘Een plan is er om van af te wijken.’ Natuurlijk zijn er allerlei interessante businessmodellen, leermethodes en marketingtechnieken. Maar deze zijn juist van meerwaarde als je er ook van af durft te wijken. Als je je steeds weer afvraagt, kan het misschien ook anders? Neem bijvoorbeeld de visie van Semler. Semler staat bekend om zijn revolutionaire kijk op het organiseren van mensen en werk omdat daarbij de hiërarchie wegvalt en de eigen verantwoordelijkheid van medewerkers bepalend is. Klinkt misschien voor sommigen nog wel als een ver-van-mijn-bed-show, maar het gebeurt zeker al in organisaties en het blijkt in de praktijk ook goed te werken. Bij sommige organisaties bepalen medewerkers zelfs zelf wat zij vinden dat zij moeten verdienen. En ook dit werkt bij sommige organisaties, de motivatie en prestatie neemt hierdoor toe.
Moeten we dan nu allemaal overstappen op het model van Semler? Nee. Ook dit plan is er om van af te wijken. Maar het brengt je wel op ideeen. Het kan namelijk altijd anders…
Column door: Susanne Post