Bij zwemles heb je te maken met kinderen én ouders. Die laatsten zijn met regelmaat ook onderwerp van gesprek tussen lesgevers. Over het algemeen is er waardering voor ouders die belangstellend en geduldig zijn. Ouders die meer dan gemiddeld vragen stellen of opmerkingen maken, worden wel eens lastig gevonden. Te bemoeizuchtig, te controlerend of te beschermend. Meestal volgt er dan nog een passend advies: ‘Als het mijn kind was dan..’. Gelukkig wordt dat advies alleen maar door de aanwezige collega’s gehoord en niet door de ouders in kwestie. Want wat zouden die daarmee moeten doen?
Ben jij op zoek naar een leverancier die kan helpen met het schoonmaken en schoonhouden van jouw zwembad of zwemschool? 👉 Klik hier.
Uniek
Ouders handelen naar hun beste kunnen in het belang van hun kind. Er is immers geen ouder die ’s morgens opstaat met de gedachte ‘hoe kan ik vandaag het leven moeilijk maken voor mijn kind?’. Ik ben ervan overtuigd dat een eenzijdige waarheid niet bestaat. Het juiste (ofwel best passende) ouderschap kan uiteindelijk alleen uitgevonden worden door de ouders zélf. Daarbij bepalen de karaktereigenschappen van beide ouders en de ervaringen in hun eigen opvoeding hoe zij samen het ouderschap vormgeven. Als je dit weet, kun je ook snappen dat het ouderschap en de stijl van opvoeding van elk ouderstel uniek is. En dus ook per definitie altijd anders dan je eigen stijl. Het is dus ook niet nodig om daar ‘iets’ van te vinden, laat staan over te oordelen. Toch wordt dit met grote regelmaat gedaan. Soms verpakt in goedbedoelde adviezen en soms in de vorm van een stelligheid over de eigen (lees: goede) manier van opvoeden. En alsof dat nog niet erg genoeg is, worden jonge ouders ook nog overstelpt met informatie. Er wordt volop door experts gepubliceerd over wéér een onderzoek waarbij labeltjes worden geplakt als ‘helikopterouders, hyperouders, loedermoeders en curlingouders…
Lees ook deze column van Claartje Driessen: ‘Generatie Y: mondig, assertief én betrokken’
Onzeker
Vaak zijn de meningen en adviezen van die experts ook nog eens tegenstrijdig, waar je alleen nog maar onzekerder van wordt. Want wanneer doe je het dan goed? In tijden dat het allemaal lekker gaat, is het niet zo moeilijk. Maar er zijn soms periodes dat het wat minder gaat. Je kind is ziek, slaapt slecht, eet onvoldoende of vertoont gedrag dat je lastig vindt. De gedachte om het fout te doen, is bijna onverdraaglijk en toch weet je pas achteraf of je de goede keuzes hebt gemaakt. In die periodes heb je dan ook geen advies of mening van anderen nodig, maar gewoon iemand die luistert zonder er iets van te vinden. Brené Brown besteedt in haar boek ‘De Kracht van Kwetsbaarheid’ een heel hoofdstuk aan de angsten en frustraties van het ouderschap: ‘Welke ouder verlangt er nu niet naar een handboek dat ondubbelzinnig antwoord geeft op al onze onbeantwoordbare vragen, dat ons garanties biedt en dat ons gevoel van kwetsbaarheid minimaliseert?’ En ook: ‘De allerbelangrijkste vraag zou niet moeten zijn of je de juiste opvoedingsmethode hanteert, maar of je als mens het goede voorbeeld bent. Wie jij bent en wat jij doet, is meer bepalend dan je opvoedingsmethode’.
Onvoorwaardelijk steunen
En wanneer je als ouders elkaar echt tot steun wil zijn, adviseert zij als volgt: ‘Wanneer het welzijn van kinderen ons echt aan het hart gaat, dan is het zaak om keuzes te maken die aansluiten bij onze normen en waarden. Maar zeker ook om andere ouders onvoorwaardelijk te steunen, ook als hun keuzes anders zijn op basis van hún normen en waarden.’ Dat laatste lijkt me een prachtig advies aan lesgevers. Zo wordt het ook veel makkelijker om zonder oordeel het gesprek te voeren met een ouder die misschien wat meer dan gemiddeld vragen of opmerkingen heeft. De opvoeding van onze eigen kinderen ligt alweer ver achter me. Terugkijkend had ik veel dingen anders mogen doen, maar ik realiseer me ook dat het geen zin heeft om hier met terugwerkende kracht spijt of schaamte over te hebben. We deden het zo goed mogelijk, anders hadden we het wel anders gedaan. Inmiddels mogen we elke week voor onze kleinkinderen zorgen en dat heet dan oppassen en niet opvoeden. Alleen maar liefdevol verzorgen, plezier en veiligheid bieden en verder geen zorgen of keuzes. En dat is pas écht relaxed…
Deze column is geschreven door Claartje Driessen en verscheen eerder in ZwembadBranche