Afgelopen maand nam Peter Wielaart afscheid van ‘zijn’ zwembad de Boetzelaer. Peter en ik zijn zowat gelijktijdig begonnen als leidinggevenden in zwembaden. Hij was al gesetteld in het Monsterse zwembad, terwijl ik als 26-jarige nog moest aarden in het Westland. Hoewel we elkaars deur niet platliepen, hadden we op gezette tijden wel zo onze koffiemomenten. Als er wat nieuws viel te melden, al was het maar een vaste plek in de regionale huis- aan huiskrant, dan stelden we elkaar op de hoogte. We hielden niks voor elkaar onder de pet.
Nieuwe markten creëren
Peter werkte voor een Stichting, ik onder de vlag van Sportfondsen in de toen nog zelfstandige gemeentes. In de loop der jaren heb ik de Boetzelaer zien veranderen van strakke wit-blauw betegelde badkuip tot een recreatiebad, waarin steeds meer thematisering werd aangebracht. De bak bleef, maar vooral de aankleding bleek steeds meer gasten vanuit de regio naar Monster te trekken. Onze contacten kregen nog meer inhoud toen bleek dat de gemeente ’s-Gravenzande voornemens was een nieuw zwembad te bouwen. Niet gehinderd door de kennis die ik nu wel heb over bijvoorbeeld de Blue Ocean Strategy, zocht ik naar een concept voor dat nieuwe bad waarmee de exploitatie kon worden verbeterd. En bovenal wilde ik niet in het vaarwater van Monster gaan zitten. Overigens: die bedrijfsstrategie werd voor het eerst in 2005 belicht door W. Chan Kim en Renée Mauborgne en gaat uit van nieuwe markten creëren in plaats van de concurrentie met elkaar aan te gaan.
Lees ook: ‘Vooruitgang ontstaat als onmogelijk samenvalt met noodzakelijk’
‘Blue Swimming Pool Strategy’
Peter en ik hadden destijds misschien zelf de ‘Blue Swimming Pool Strategy’ kunnen schrijven. In Monster was de weg ingezet voor het geleidelijk ‘verrecreativeren’ van de Boetzelaer en voor ’s-Gravenzande lagen er kansen op sportief gebied. En wat wij verzonnen onder het genot van een broodje en een drankje werd eigenlijk zonder slag of stoot overgenomen door onze bestuurders. Ook politiek bleek voldoende draagvlak te zijn voor de ideeën en zijn ze ook conform uitgevoerd. Zonder dat hiervoor ellelange discussie aan vooraf hoefden te gaan. Het resultaat mocht er uiteindelijk zijn: Monster heeft een groot verzorgingsgebied weten te verwerven voor het recreatief zwemmen. ’s-Gravenzande heeft, tot aan de opening van het Haagse Hofbad, op sportief gebied zo’n 15 jaar voorsprong gehad.
Valse sentimenten
Juist in een tijd, waarin afstemming meer dan ooit tevoren noodzakelijk is, heb ik de indruk dat daaraan een chronisch gebrek is. Ik roep wel eens dat zwembaden worden omlijst met valse sentimenten, vaak aangestuurd door te vroege en inhoudelijke politieke inmenging. Op basis van wat ik uit de media kan afleiden worden op basis van regionale afstemming gewerkt aan slechts vijf lokale onderscheidende zwembadconcepten. Dan krijg ik toch heimwee naar die simpele koffiemomenten, waarin wij als twee vakbroeders voldoende overtuigingskracht bleken te kunnen ontwikkelen waarvan ook dankbaar gebruik is gemaakt.
Deze column is geschreven door Eduard Leurs en verscheen eerder in ZwembadBranche